Μια Ομάδα που έχει να μας μάθει πολλά | αφιέρωμα www.alternactive.gr

30 Aug Μια Ομάδα που έχει να μας μάθει πολλά | αφιέρωμα www.alternactive.gr

 

Συνέντευξη: Μάνος Φραγκιουδάκης – Λίνα Μπακαλέξη

Φωτογραφίες: Νίκος Μαλιάκος

Μπήκαμε στο μικρό γήπεδο που είναι κρυμμένο ανάμεσα στα δικαστήρια της Ευελπίδων και στο διπλανό σχολείο. Εκεί που κάνει προπόνηση το σωματείο Ανταίος B.C. Ο κύριος Σπύρος Βελλινιάτης με τον Μιχάλη Διαμαντή και τον Γιώργο Διονά είχαν ξεκινήσει ήδη την προπόνηση στα παιδιά. Ο Σπύρος μας πλησιάζει. Μετά τους χαιρετισμούς, περνάει κατευθείαν στην ουσία.

“Βλέπεις αυτά τα δυο κορίτσια; Είναι 8 και 10 χρονών. Αδέρφια. Περπατάνε κάθε μέρα 6 χιλιόμετρα να έρθουν να κάνουν προπόνηση. Μόνες τους. Οι γονείς τους έχουν γυρίσει στην πατρίδα τους και μένουν με τους θείους τους.” Ο Μιχάλης από δίπλα συμπληρώνει: “Εγώ μια φορά που πήγα μαζί τους μου βγήκε η πίστη. Περπατούσαμε μισή ώρα. Λέω παιδιά δε μπορώ άλλο. Μου λένε έλα, έχουμε κι άλλο. Μετά την πλατεία Αμερικής. Αχαρνών. Και είναι κοριτσάκια, μικρά. Αν τις πλησιάσει κανείς στο δρόμο μπαίνουν στα μαγαζιά να κρυφτούν. Φοβούνται. Πάνε με τακτική όμως, δεν πάνε έτσι. Τις πήγαμε δυο τρεις φορές σε μαγαζιά που εμπιστευόμαστε εμείς και τους δείχνουμε να πιούν ένα νερό ώστε να νιώσουν άνετα και να έχουν δυο πόρτες στο δρόμο να χτυπήσουν αν χρειαστεί.”

Καταλαβαίνεις εξ’αρχής ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν να σου πουν πολλά. Ο Σπύρος Βελλινιάτης είναι ο προπονητής που ανακάλυψε τα αδέρφια Αντετοκούμπο. Ο Μιχάλης Διαμαντής και ο Γιώργος Διονάς συνεχιζουν το έργο υπό την καθοδήγηση του έμπειρου κυρίου Σπύρου που δε δέχεται τις φιλοφρονήσεις.

“Δε νιώθω ότι τους κάνω χάρη. Και στην πορεία μπορείς να γνωρίσεις τον εαυτό σου καλύτερα. Τα παιδιά αυτά είναι χαρισματικά παιδιά. Αν δηλαδή τα μάθεις λιγάκι, καταλαβαίνεις ότι και εσύ έχεις περισσότερες δυνατότητες απ’ότι νομίζεις και τελικά μπορεί να κερδίζουμε εμείς περισσότερο από τα παιδιά. Δηλαδή αν δεν προσφέρεις κοινωνικά δε μπορείς να το καταλάβεις. Νομίζεις ότι τους κάνεις και χάρη. Όχι. Γιατί μπορείς να προσφέρεις και να κερδίσεις, μόνο αν νιώθεις ότι κάνεις κάτι σημαντικό. Βλέπεις δηλαδή τα παιδιά με το ζήλο που έρχονται. Κι εγώ αντιμετωπίζω δυσκολίες. Κι εγώ βγάζω 500 ευρώ το μήνα. Όταν βλέπεις όμως παιδιά 8χρονα, τα οποία θα περπατήσουνε 6 χιλιόμετρα για να κυνηγήσουν το όνειρο, μέσα σου δε μπορείς να σκεφτείς ότι έχεις προβλήματα. Έχουν κοπεί εκείνη τη στιγμή αυτές οι σκέψεις. Aυτόματα. Άρα δεν ξέρω πόσο πολύ τα βοηθάω ή με βοηθάνε. Είναι μια αμφίδρομη σχέση που θα δείξει ποιός έχει κερδίσει περισσότερα. Είναι μίζερο και δίχως όραμα να νομίζεις ότι τους προσφέρεις απλά. Πρέπει να δώσεις κι εσύ ένα όραμα σε αυτά τα παιδιά για να φανεί ποιά μπορούν να κάνουν την υπέρβαση.”

Το ψάξιμο όλο αυτό από πότε ξεκίνησε; Από τους Αντετοκούνμπο ή νωρίτερα;

Όχι, πολύ νωρίτερα. Πριν από 20 χρόνια προσπάθησε ένας φίλος μου να με βάλει στην προπονητική. Είχα ένα πρόβλημα τότε. Έβλεπα ότι ανεβαίνει πολύ ο αριθμός των παιδιών που μπλέκουν στα ναρκωτικά. Και δε μπορούσα να κάνω κάτι για να το σταματήσω. Όταν τα παιδιά τα αποκλείεις από την κοινωνία, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα πάνε προς τα εκεί. Θεώρησα λοιπόν ότι πρέπει να βρω τρόπο να τους βοηθήσω για να πάρουν κάποιες ευκαιρίες που μπορεί να τους βοηθήσουν. Είδα κάποια παιδιά να καταστρέφονται και τότε έψαξα να βοηθήσω άλλους που είχαν ταλέντο να πάνε σε ομάδες και να μη χαθούνε.

Για να έρθουμε στους Αντετοκούμπο, εγώ έτυχε να πάω ένα απόγευμα μια βόλτα στα Σεπόλια για να δω τον φίλο μου τον Βασίλη τον Ξενάριο. Τα παιδιά αυτά παρά τις προσπάθειες του Βασίλη δεν έπαιζαν στην ομάδα. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να κάνεις κάποιες κινήσεις σημαντικές για να πείσεις τέτοια παιδιά να έρθουν. Εγώ έκανα το βήμα παραπάνω, τα είδα να παίζουν στη γειτονιά, τα πλησίασα, είδα ότι υπήρχε αυτή η πιθανότητα από τα ίδια, ότι θέλανε δηλαδή και τους ζήτησα να μου φέρουν τους γονείς τους. Από κει και πέρα πήγαμε αλλιώς. Τους ρώτησα πόσα βγάζουν τα παιδιά από το μεροκάματο. Μου είπαν ένα ποσό και τους πρότεινα να τους δίνω εγώ τα λεφτά και να επιτρέψουν στα παιδιά να αθλούνται αντί για να δουλεύουν. Όπως μου είπε ο πατέρας του, στην αρχή δεν το πιστεύανε. Έλεγαν ότι απλώς υπάρχει ένας τρελός ο οποίος θέλει να μας δίνει λεφτά για να παίζουν τα παιδιά παιχνίδια. Μετά από δυο χρόνια κατάλαβαν ότι δεν ήμουν τόσο παράλογος. Υπήρχε λόγος. Μεταξύ μας αυτό που έγινε ήταν μοναδικό και πρέπει να πούμε ένα ευχαριστώ στο σωματείο που βρισκόμουν τότε, στον Φιλαθλητικό Ζωγράφου που έδινε και τα λεφτά. Γιατί δεν είναι εύκολο να σε πιστέψουν. Είναι σα να πηγαίνεις κάποιον και να λες “Αυτός εδώ είναι ο Αϊνστάιν αλλά δεν ξέρει γράμματα”. Και ο άλλος να πρέπει να δεχτεί ότι αυτός που βλέπει μπροστά του είναι ο Αινστάιν. Είναι λίγο παράδοξο. Κι όμως αυτό έγινε. Ήταν η δικιά μου πειθώ, ήταν το ταλέντο των παιδιών, ένας συνδυασμός. Δέχτηκαν έτσι να δώσουν τα λεφτά.

Εντάξει ίσως δεν είχαν και τίποτα να χάσουν βέβαια.

Όχι, είχαν να χάσουν. Γιατί, όταν αυτά τα παιδιά παίρνουν κάποια λεφτά και σε ένα χρόνο ή δυο μπορεί να φύγουν, ρισκάρεις. Είναι σα να παίζεις ρίσκο 500 ευρώ το μήνα άρα για μια πενταετία που έκατσαν εκεί 25.000 ευρώ. Κάθε φορά που τα παιδιά δεν έβγαιναν οικονομικά και έπρεπε να ξαναγυρίσουν στο μεροκάματο, δεν υπήρχε κανείς να εγγυηθεί ότι θα επιστρέψουν στην ομάδα. Είναι μεγάλο το ρίσκο για ένα τέτοιο σωματείο. Ελπίζω να βρεθούν κι άλλοι να ρισκάρουν γιατί υπάρχουν πολλά παιδιά ταλαντούχα και είναι αμαρτία να χάνονται. Δε μιλάω μόνο αθλητικά.

Μπορεί άλλος να έχει ταλέντο στο Θέατρο, στη Μουσική, στα Μαθηματικά. Καλό είναι να πάρουμε το μοντέλο αυτό και να το προσαρμόσουμε σε όποια πιθανή κλίση έχει ο κάθε άνθρωπος. Απλώς ξέρεις τι γίνεται; Δεν ξεκινάς με τη φιλοδοξία ότι θα βγάλεις παίκτη NBA. Ξεκινάς με τη νοοτροπία ότι θα βγάλεις παιδιά τα οποία δε θα μπούνε σε παράνομες ατραπούς. Δηλαδή δε θα πάρουν τα μονοπάτια της παρανομίας. Γιατί, βλέπεις πως το κράτος είναι σε μια αφασία, δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός για ένα παιδί το οποίο είναι δυναμικό ή έχει μια φιλοδοξία να το στηρίξει και από τη στιγμή που δεν υπάρχει το κράτος, άμα δεν κάνω εγώ κάτι, το παιδί θα πάει στην παρανομία. Δε θεωρώ τον εαυτό μου κανένα ιδιαίτερα ικανό δάσκαλο. Λέω ότι δυο πράγματα που ξέρω, να τα μεταδώσω.

Γίνεται και ένα είδος ψυχοθεραπείας εδώ; Έρχονται παιδιά να σας πουν τα προβλήματά τους;

Με τον καιρό ναι. Όχι μόνο αλλοδαπά και ελληνόπουλα. Δηλαδή τώρα με την κρίση, ακούω πάρα πολλά παιδιά ελληνόπουλα που με πλησιάζουν και μου λένε έχω αυτό το πρόβλημα. Συνήθως τα αλλοδαπά είναι και περήφανα και δεν ανοίγονται. Περισσότερο εμείς προσπαθούμε, αν δούμε ότι τα παιδιά δεν έχουν μια συνέπεια να ζητήσουμε το λόγο γιατί δεν υπάρχει αυτή η συνέπεια, και να δούμε ποιός είναι ο λόγος και να βρούμε λύσεις. Το κάνουμε με μεράκι και αγάπη. Δεν είναι ότι απλώς κάνουμε προπόνηση και αδιαφορούμε. Γι αυτό πιστεύω ότι δε θα μπορούσε μια μεγάλη ομάδα ή ένας άνθρωπος που θα σκέφτεται μόνο επαγγελματικά να διαχειριστεί αυτές τις καταστάσεις. Θέλει λίγο κυνήγι και εμβάθυνση. Αλλά εντάξει. Όταν έχεις τη χαρά, πιστεύεις ότι κάποια στιγμή θα αποζημιωθείς. Αν όχι υλικά, τουλάχιστον συναισθηματικά θα αποζημιωθείς.

Μετά την επιλογή του Γιάννη στο draft, ακολούθησε για εσας το TEDx και μετά η Βραζιλία. Πώς σας κάλεσαν στη Βραζιλία;

Κάποιοι είδαν το TEDx και τα δημοσιεύματα στον διεθνή τύπο για τον Γιάννη και τον Θανάση και μου έκαναν την πρόταση. Εκεί είναι ένας σύλλογος προπονητών τον οποίο πρυτανεύει ένας από την Ουρουγουάη. Έχει φτιάξει λοιπόν ένα δίκτυο προπονητών και κάνει σεμινάρια προπονητών στη Λατινική Αμερική. Παίρνουν μέρος και γνωστά ονόματα της προπονητικής, όπως για παράδειγμα ο Μοντιόνι ο Ιταλός. Αυτοί πληροφορήθηκαν ότι είχε γίνει το γεγονός με τον Γιάννη. Μου ζήτησαν να κατέβω στη Βραζιλία και εγώ φυσικά άλλο που δεν ήθελα να φύγω από τα σύνορα της χώρας. Ήταν μεγάλη εμπειρία. Κάναμε προπονήσεις με παιδιά που ήταν από τις φαβέλες, αντιλήφθηκα τη δυναμική των πραγμάτων, ότι δηλαδή η ιστορία του Γιάννη ξεπερνάει τα σύνορα της Ελλάδος, κατάλαβα λίγο ότι ο κόσμος δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Η Λατινική Αμερική είναι μια διαφορετική εντελώς υπόθεση. Εκεί βλέπεις ότι υπάρχει ένας κόσμος με μια απίστευτη δυναμική και πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι που περιμένουν κάποιον να τους τραβήξει και να ξεχωρίσουν. Εγώ προσπαθούσα να τους εξηγήσω το μοντέλο που ακολουθούμε εδώ. Ότι για να ξεχωρίσουν κάποιοι, πρέπει να έχεις παιδιά που θα έχουν τη δυνατότητα και θα πληρώνουν συνδρομή και άλλα που δε θα μπορούν να το κάνουν. Έτσι, μέσα από αυτόν τον συνδυασμό θα μπορείς να χρηματοδοτήσεις αυτό που κάνεις. Δηλαδή αυτό που βλέπεις στα κολλέγια. Υπάρχουν πέντε παιδιά με υποτροφίες και άλλα που πληρώνουν. Έτσι μπορείς να χρηματοδοτήσεις ένα εγχείρημα πολύ απλά.Ακόμα και σε όσα παιδιά δίνουν συνδρομή, υπάρχει μια κλιμακωτή κατάσταση πληρωμής. Ανάλογα με τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Υπάρχουν παιδιά που δεν είναι ταλέντα αλλά αν τα κρατήσεις στην ομάδα τα βοηθάς κοινωνικά. Άλλα τα κρατάς για να εξελιχθούν γιατί έχουν πολύ ταλέντο. Όλοι οι καλοί χωράνε και όλοι κερδίζουν κάτι. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι όλοι κάποια στιγμή θα νιώσουμε ότι έχουμε αδικηθεί, αλλά ωριμάζοντας θα καταλάβουμε ότι υπάρχουν και πιο ταλαντούχοι από εμάς άνθρωποι που δεν έχουν πάρει ευκαιρίες.

Δεν ήρθε καμιά από τις μεγάλες ομάδες, ειδικά μετά τον Αντετοκούμπο να σας κάνει πρόταση;

Δυστυχώς δεν έχουν φιλοσοφία. Νομίζουν όλοι οι οργανισμοί στην Ελλάδα, όχι μόνο στο μπάσκετ, ότι όλα λειτουργούν τέλεια. Δηλαδή, η χώρα χρωστάει ας πούμε 800 δις και κανείς δεν έχει ευθύνη. Εντάξει; Το ίδιο είναι και στον αθλητισμό. Δηλαδή κανείς δεν έχει βγάλει παίχτη στο NBA και δε σου λένε “Έλα ρε Σπύρο εδώ να μας πεις τι μέθοδο ακολούθησες να την αντιγράψουμε.” Γιατί, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δηλαδή κι εγώ ασχολήθηκα, παρατήρησα και μελέτησα, οι πέντε δέκα παίκτες που γνώρισα, με ποιά διαδικασία εξελίχθηκαν. Και από όταν είδα πώς έγινε, προσπάθησα στο μέτρο του δυνατού να ακολουθήσουμε αυτό το μοντέλο. Αλλά δεν υπάρχει, οι περισσότεροι στα μεγάλα σωματεία δυστυχώς δεν έχουν μια φιλοσοφία. Θα μπορούσε ας πούμε εδώ να γίνει αρωγός ένα μεγάλο σωματείο.

Μπράβο, να κάνεις μια συνεργασία. Να μας πει θα σου δίνουμε μια υποστήριξη σε μπάλες σε υλικά σε λεφτά και άμα βγει ένα παιδί να έχουμε εμείς την προτεραιότητα να το διεκδικήσουμε. Δεν έχουν έρθει. Και με μερικούς που το έχουμε συζητήσει φοβούνται. Σου λένε θέλουμε να είμαστε μικροί -άσχετα αν έχουν πάρει κάποιες φορές τη Euroleague- και στο δικό μας μαγαζί που έχουμε να λειτουργούμε έτσι. Αλλά η δικιά μου φιλοσοφία είναι ότι τα ταλέντα βγαίνουν απ’τη φτώχεια. Γιατί μόνο τα παιδιά που έχουν ζήσει δυσκολία μπορούν να μεγαλουργήσουν. Κατά 90% ας πούμε.

Έχουν έρθει και έχουν σταματήσει παιδιά που πιστεύατε ότι είχαν σημαντικές προοπτικές λόγω οικονομικών ή άλλων δυσκολιών;

Στην αρχή ναι πολλά. Γι’ αυτά τα παιδιά που χαθήκανε εγώ θεωρώ (κι ας ήταν σε άλλες ομάδες) ότι είχα κι εγώ μέρος της ευθύνης. Γιατί απ’τη στιγμή που τα βλέπω, εγώ δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω ευθύνη. Κι ένας λόγος ίσως που είμαι εδώ με αυτά τα παιδιά είναι ότι όταν ήμουν 20 και 25 κι έβλεπα παιδιά να χάνονται, δεν είχα τότε καταλάβει τη δυσκολία. Δηλαδή ήμουνα κι εγώ μέσα σ’αυτή τη νοοτροπία του “έχω τα προσωπικά μου προβλήματα, με παράτησε η γκόμενα, δεν έχω κάνει τη συμφωνία της ζωής μου σε κάποια δουλειά” και έλεγα ότι με αδικεί η κοινωνία. Όταν ξαφνικά είδα γύρω μου ότι παιδιά τα οποία είναι πιο χαρισματικά από μένα πέθαναν, τρελάθηκαν, μπήκαν στα ναρκωτικά ή δεν ξέρω κι εγώ τι, λέω “δε μπορείς να κάθεσαι να κλαίγεσαι”. Έχω μέρος της ευθύνης. Δεν είμαι πια ο άνθρωπος ο οποίος μπορώ να κλαίγομαι. Μπορεί εγώ να μην πέτυχα αυτά που ονειρεύτηκα μπασκετικά, αλλά μου χαρίζει ο θεός δέκα Τζόρνταν. Τι κάνεις; Το να κλαίγομαι και να λέω ξέρω ‘γω δεν έχω ένα σωματείο και τα λοιπά, είναι βλακεία. Κόψε το κεφάλι σου και βρες το. Εντάξει; Ήμασταν τυχεροί με τον Γιάννη και τον Θανάση (σ.σ. Αντετοκούμπο) και φάνηκε η δουλειά. Αλλά υπάρχει η κοινωνική διάσταση γιατί οι αποτυχίες αυτές που με ρώτησες, είναι αυτές που μας κατευθύνουν.Δηλαδή ο Ζαχαρόπουλος, ο Μπάμπης, ο Κούλου, είναι παιδιά που μέσα μου είναι πάντα ζωντανά. Και με καθοδηγούνε και μου δίνουν το έναυσμα και την πίεση μέσα μου να κάνω κάτι για τους άλλους. Υπάρχουν παιδιά εδώ φαινόμενα. Οι γονείς τους δεν ξέρουν να τα κατευθύνουν. Οι γονείς τους μπορεί να δουλεύουν. Να έχουν προβλήματα επιβίωσης. Κάποιος πρέπει να τα καθοδηγήσει. Κι εγώ αν δω ότι έχουν έφεση κάπου αλλού, τα στέλνω σε άλλα πράγματα. Δεν είναι ανάγκη να γίνουν όλοι μπασκετμπολίστες. Είναι τόσο πολλά τα ταλέντα… Απλώς πολύς κόσμος κλείνεται στην εσωστρέφειά του, κλαίει τη μοίρα του, ενώ δε βλέπει ότι δίπλα έχει την ευκαιρία να βοηθήσει και ο ίδιος να βοηθηθεί μέσα από αυτούς. Κι εσύ βοηθιέσαι μέσα από αυτούς αν κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Αυτό.

Αν θέλει κάποιος να επικοινωνήσει μαζί σας για να φέρει κάποιο παιδί πώς μπορεί να το κάνει;

Να επικοινωνήσει ή με εμένα ή με τον Μιχάλη το Διαμαντή. Κάθε μέρα κάνουμε προπονήσεις στο γηπεδάκι δίπλα από τα δικαστήρια της σχολής Ευελπίδων. Τα παιδιά είναι ήρωες.Ο σχεδιασμός είναι πάνω στις γνώσεις και τις εμπειρίες που έχω αποκτήσει αλλά την κυρίως δουλειά την κάνουν οι δυο προπονητές. Καθημερινά τα παιδιά εδώ προπονούνται 4 με 7 το απόγευμα και αν δεν υπάρχει σχολείο μπορεί να κάνουμε και μέχρι τις 9. Δεν υπάρχει δηλαδή αυστηρό ωράριο.

Όλες τις ημέρες δηλαδή;

Ναι δεν υπάρχει ημέρα που να είναι off.

Έχετε προβλήματα με γονείς που δε θέλουν να φέρουν τα παιδιά τους λόγω των μεταναστών;

Θα σου πω. Εγώ πιστεύω ότι ο ρατσισμός δεν είναι θέμα Έλληνα ή ξένου. Είναι θέμα προτοφολιού πια. Υπάρχει αυτό, και υπάρχει και ρατσισμός μεταξύ διαφορετικών αλλοδαπών. Δηλαδή μια ομάδα αλλοδαπών δεν ήθελε την άλλη. Υπάρχουν όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί. Απλώς τι συμβαίνει εδώ; Τα παιδιά που είναι πιο πλούσια θα πάνε στον Πανελλήνιο και θα πληρώσουν 50 ευρώ. Τα παιδιά που είναι πιο φτωχά θα έρθουν εδώ. Υπάρχουν και κάποιοι Έλληνες γονείς που ενώ έχουν τα λεφτά θα έρθουν εδώ γιατί πιστεύουν ότι κάνουμε πιο καλή δουλειά. Υπάρχουν διάφοροι συνδυασμοί. Εγώ πιστεύω ότι εντάξει και εμείς είμαστε ένα χρόνο που λειτουργούμε σε αυτό το μοντέλο. Τα παιδιά είναι τρια χρόνια αλλά σε πιο μικρό σχήμα. Το έχουμε κάνει τώρα πιο επίσημα πλέον. Έχουμε την κάλυψη του Ανταίου, του σωματείου και αφού έχουμε την κάλυψη του σωματείου μπορούμε να πάρουμε και τα παραχωρητήρια που δεν είχαμε νωρίτερα, και να το κάνουμε πιο οργανωμένα. Γι αυτό έχουμε και την προσέλευση των παιδιών. Και θα μπορούσαμε να έχουμε περισσότερα. Απλώς προσπαθούμε να λειτουργήσουμε λειτουργικά. Να μπορούμε να δώσουμε τα πέντε πράγματα στα παιδιά που έρχονται. Γιατί, εμείς θα θέλαμε παραπάνω αλλά πρέπει να πηγαίνεις με ελεγχόμενα βήματα.

Είναι ένα παράδειγμα γι αυτά τα παιδιά το που φτάσανε τα αδέρφια Αντετοκούμπο;

Ασυζητητί. Πολλές φορές μάλιστα και αυτό μου κάνει εντύπωση, είναι κίνητρο περισσότερο για τα ελληνόπουλα. Γιατί σκέφτονται το που έφτασαν αυτά τα παιδιά και λένε “Κοίτα αυτός τι έκανε χωρίς να έχει τις ανέσεις και τις ευκαιρίες, κι εγώ που τις έχω δεν προσπαθώ”.

Υπήρξε καθόλου αρνητική επίδραση αυτής της επιτυχίας; Να έρχονται δηλαδή παιδιά που να θέλουν να πηδήξουν πέντε στάδια και να σκέφτονται μόνο το πότε θα φτάσουν εκεί;

Μέχρι ώρας όχι. Τα περισσότερα παιδιά είναι χαμηλών τόνων. Μάλλον το αντίθετο και αυτό οφείλεται και στον Γιάννη. Βλέποντας ότι για να φτάσει εκείνος στο NBA έκανε έναν αγώνα ο οποίος ήταν γύρω στα 5 χρόνια, δίνει το ερέθισμα στους μικρούς. Όταν βλέπουν ότι ο Γιάννης που έχει αυτά τα εκπληκτικά προσόντα, έκανε 5 χρόνια καταλαβαίνουν ότι δεν είναι τα πράγματα εύκολα και χρειάζεται πολλή δουλειά. Ο Γιάννης είναι ένα πολύ φιλόδοξο παιδί. Διάβαζα μια έρευνα, παλιά που έπαιρνα το περιοδικό Τρίποντο το οποίο δεν υπάρχει πια. Η έρευνα έλεγε για τα ταλέντα στη Γιουγκοσλαβία. Από έναν ψυχολόγο. Έλεγε λοιπόν ότι τα ταλέντα δεν έχει σημασία τι κάνουν. Σημασία έχει η προσωπικότητά τους. Είναι φιλόδοξα και έχουν αντίληψη. Εσύ σαν κοινωνία θα τους προσφέρεις το πλαίσιο να λειτουργήσουν; Αν όχι θα πρωταγωνιστήσουν και πάλι αλλά σε δραστηριότητες που δε θέλει κανείς.

Μιχάλης Διαμαντής:

Στην αρχή ήμασταν με το Γκύζη, τοπική ομάδα της περιοχής, χωρίς πολλές βοήθειες και θέλαμε κάτι περισσότερο. Γιατί τα προβλήματα εδώ είναι μεγάλα. Και στα παιδιά οικονομικά είναι πολύ δύσκολα, ο Δήμος δε βοηθάει, το γήπεδο το βλέπεις κάτω είναι σε άθλια κατάσταση. Κάνουμε υπομνήματα στο Δήμο αλλά τίποτα. Ο Θεός μόνο ότι βοηθήσει και φέτος πήγαμε σε μια ομάδα τον Ανταίο. Ο πρόεδρος είναι ο κύριος Γιάννης Θωμόπουλος. Βοηθάει κάπως περισσότερο κι έτσι μπορούμε κι εμείς να κινούμαστε λίγο πιο άνετα.

Δουλειά είχες νωρίτερα;

Είχα μια δουλειά. Διανομή φυλλαδίων σε μια εταιρεία αλλά κι εκεί τα μεροκάματα ήταν άθλια, κόβανε προσωπικό και στο τέλος μείνανε λίγοι.