Τα τελευταία τρία χρόνια όλοι οι Έλληνες έχουμε έναν λόγο παραπάνω για να βλέπουμε ΝΒΑ: τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο Γιαννάκης έγινε Giannis, αλλά ποτέ δεν ξεχνάει τους ανθρώπους που τον βοήθησαν στα πρώτα του βήματα, όπως φυσικά δεν τον ξεχνάνε ούτε αυτοί.

Συνέντευξη στον Στέφανο Μαρολαχάκη

Οι τρεις άνθρωποι που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο τόσο στη γνωριμία των αδερφών Αντετοκούνμπο με το άθλημα όσο και στην αγωνιστική τους εξέλιξη. Πρόκειται για τον Σπύρο Βελλινιάτη, τον άνθρωπο που «ανακάλυψε» τους Αντετοκούνμπο, τον Γρηγόρη Μελά, που ήταν προπονητής τους στα εφηβικά τμήματα του Φιλαθλητικού και τον Τάκη Ζήβα, που δούλεψε μαζί τους στην ανδρική ομάδα.

Πάνω από όλα όμως, οι τρεις σωματοφύλακες των Αντετοκούνμπο, ήταν η δεύτερη οικογένεια τους: «Για τον Γιάννη, ο Τάκης κι εγώ ήμασταν σαν τους γονείς του και ο Γρηγόρης σαν μεγάλος αδερφός», μας εξηγεί ο Σπύρος Βελλινιάτης στην είσοδο του κλειστού γυμναστηρίου του Ζωγράφου, του γηπέδου δηλαδή που έμαθαν τα παιδιά αυτά τα μυστικά του μπάσκετ.

«Δεν τους είχα δει να παίζουν μπάσκετ»
Ο πρώτος άνθρωπος που εντόπισε τους αδερφούς Αντετοκούνμπο και τους ώθησε στο να ασχοληθούν με το μπάσκετ ήταν ο Σπύρος Βελλινιάτης, ο οποίος για να καταλάβει την αξία του «θησαυρού» που είχε μπροστά του δεν χρειάστηκε καν να τους δει να παίζουν μπάσκετ: «Εγώ παρακολουθούσα τον Θανάση αρκετό καιρό πριν γίνει η επαφή με τον Φιλαθλητικό. Τον είχα δει στα Σεπόλια και παρά το γεγονός ότι τον είχε δοκιμάσει ο Τρίτωνας το παιδί για πολλούς λόγους δεν μπορούσε να δείξει μια συνέπεια και να ανήκει σε μια ομάδα. Δύο χρόνια μετά και ενώ είχα κάνει μία κουβέντα με τον Φιλαθλητικό για να φέρω στην ομάδα κάποια ταλέντα, περνώντας από τα Σεπόλια είδα να παίζουν κυνηγητό και τα 4 αδέρφια Αντετοκούνμπο. Αυτό ήταν! ‘Έπαθα σοκ. Κατευθείαν ρώτησα τον Γιάννη αν θα ήθελε να παίξει στον Φιλαθλητικό και του είπα να με φέρει σε επαφή με την μητέρα του εκείνη τη στιγμή αν ήταν δυνατόν. Δεν είχα δει τα παιδιά καν να παίζουν μπάσκετ, αλλά πίστευα στις δυνατότητες μας, θεωρούσα ότι εφόσον το πρωτογενές υλικό των παιδιών ήταν εξαιρετικό, εμείς θα μπορούσαμε να τους μάθουμε μπάσκετ».
Από εκεί και πέρα, ήταν θέμα της διοίκησης κατά πόσο θα μπορούσε να βρει στους γονείς των παιδιών μια δουλειά κοντά στου Ζωγράφου για να ξεκινήσουν προπονήσεις με την ομάδα. Μετά από την σχετική κουβέντα, ο πρόεδρος κύριος Σμυρλής δέχτηκε να βοηθήσει την οικογένεια, αρκεί τα παιδιά να περάσουν το δοκιμαστικό από τον προπονητή της αντρικής ομάδας του Φιλαθλητικού Τάκη Ζήβα.

«Αν χάναμε τα παιδιά, καλύτερα να το κλείναμε το “μαγαζί”»
Όπως είναι λογικό τα παιδιά δεν είχαν πρόβλημα στο δοκιμαστικό, άλλα ήταν τα προβλήματα στην υπόθεση, όπως αναφέρει ο Τάκης Ζήβας: «Ήρθαν τα παιδιά για δοκιμαστικό, μας άρεσαν, αλλά το θέμα με τη δουλειά των γονιών τους στην περιοχή δεν προχώρησε ποτέ, καθώς οι άνθρωποι έκριναν ότι δεν του συνέφερε. Τα παιδιά στη συνέχεια χαθήκανε. Μία μέρα έκαναν προπόνηση και πέντε έλειπαν. Κάτι έπρεπε να κάνουμε για να τα ξανακερδίσουμε και συμφωνήσαμε ότι εφόσον δεν υπάρχει πλέον το κίνητρο της δουλειάς για τους γονείς, θα έπρεπε να βρούμε έναν άλλον τρόπο για να πείσουμε τα παιδιά να έρθουν κοντά μας. Έτσι αποφασίσαμε να τους βγάλουμε ένα ποσό για την διατροφή τους και τα οδοιπορικά για τα έξοδα τους. Ο Γιάννης ήταν 13 και ο Θανάσης 15 και σίγουρα μία τέτοια κίνηση για παιδιά αυτής της ηλικίας δεν συνηθίζεται, αλλά είπαμε ότι αν χαθούν αυτά τα παιδιά, καλύτερα να το κλείναμε το μαγαζί. Δίναμε στην μητέρα τους ένα ποσό, εφόσον τα παιδιά είχαν συχνή παρουσία στις προπονήσεις και έτσι απέκτησα μία καθημερινή επαφή με την μητέρα τους, για να ενημερώνω αν τα παιδιά ήρθαν ή όχι στην προπόνηση».

«Το θέμα ήταν να κολλήσουν το μικρόβιο»
Όπως είναι λογικό για παιδιά αυτής της ηλικίας, δεν είχαν καταλάβει τη σημασία της προπόνησης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά δεν είχαν καμία επαφή με το άθλημα. Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή του προπονητή των εφηβικών τμημάτων του Φιλαθλητικού, Γρηγόρη Μελά, για το πρώτο παιχνίδι που έπαιξε ο Θανάσης με την ομάδα Νέων: «Μπήκε μέσα και έκανε συνεχώς βήματα, ενώ δεν ήξερε πώς να τελειώσει μια φάση με ένα απλό λέι απ. Από τον πρώτο αγώνα όμως μάθαινε, καταλάβαινε. Καθόταν δίπλα μου στον πάγκο και ανέλυε τα συστήματα, είχε άποψη».

Οι τρεις προπονητές συμφώνησαν ότι η δυσκολότερη δουλειά που είχαν να κάνουν οι προπονητές ήταν να “κολλήσουν” τα παιδιά το μικρόβιο του μπάσκετ: «Τα παιδιά ήταν μικρά ακόμα και δεν είχαν καταλάβει τις προοπτικές τους. Άλλες φορές αργούσαν, άλλες φορές τα έψαχνε ο Σπύρος στο σπίτι τους. Με τον καιρό και με επιμονή όμως, τα κερδίσαμε. Μετά το σχολείο πήγαιναν στο γήπεδο για προπόνηση και έφευγαν από στις 11 το βράδυ» αναφέρει ο Τάκης Ζήβας, για να συμπληρώσει ο Γρηγόρης Μελάς: «Καταφέραμε να τους βάλουμε το μικρόβιο και αυτή ήταν η σημαντικότερη δουλειά μας, το ταλέντο υπήρχε».

«Τα παιδιά ήταν “τυχερά” που δεν είχαν χαρτιά»
Σε πολλούς θα φαίνεται παράξενο πως δύο τόσο χαρισματικά παιδιά σαν τον Γιάννη και τον Θανάση δεν προσέλκυσαν τον ενδιαφέρον άλλων ομάδων και έμειναν στον Φιλαθλητικό μέχρι να κάνουν το υπερατλαντικό ταξίδι. Ο Τάκης Ζήβας εξηγεί του λόγους: «Υπάρχουν πολλές σχολές που ζητάνε συνδρομή από τα παιδιά για να κάνουν προπόνηση και έχουν στις τάξεις τους ομοσπονδιακούς προπονητές, οι οποίοι παίρνουν τα παιδιά στις εθνικές. Έτσι αποσπάται το άθλημα από τη λαϊκή βάση και γίνεται ρατσιστικό. Τα παιδιά ήταν τυχερά μέσα στο απόλυτο τίποτα του ελληνικού κράτους, τα παιδιά δεν είχαν χαρτιά, ήταν ουσιαστικά λαθρομετανάστες. Καμία ομάδα δεν ασχολήθηκε να τους εντάξει στο πρόγραμμα τους, καθώς τους κούραζε το θέμα τόσο κοινωνικά όσο και γραφειοκρατικά. Βέβαια αυτό έκανε καλό στα παιδιά καθώς δεν εντάχθηκαν σε ένα σύστημα αναξιοκρατικό και έγιναν εδώ πρωταγωνιστές».

«Απαξιώθηκε η δουλειά που έγινε στην Ελλάδα»
Προφανώς και ο Γιάννης έχει παρουσιάσει μεγάλη βελτίωση στα τρία χρόνια στο Μιλγουόκι, αλλά από την πρώτη του χρονιά στο ΝΒΑ, έπιασε αριθμούς που δεν είχε φτάσει άλλος Έλληνας. Αυτό αποδεικνύει ότι η δουλειά που έγινε στην Ελλάδα ήταν σωστή, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν “διαφημίστηκε”: «Όταν έφυγε ο Γιάννης πριν από 3 χρονιά και έπαιξε τα πρώτα φιλικά στην Αμερική, στην Ελλάδα γράφανε για την μεγάλη βελτίωση του στον 1,5 μήνα που ήταν εκεί. Αντί να διαφημίσουμε τη δουλειά που έγινε στην Ελλάδα και να περηφανευόμαστε που ένα παιδί από την Α2 πήγε στο ΝΒΑ και είχε μια αξιπρόσεκτη παρουσία από την πρώτη μέρα, είχαμε την εντύπωση ότι η δουλειά έγινε εκεί. Και δεν το λέω για εμάς ή τον Φιλαθλητικό, το λέω για το ελληνικό μπάσκετ», αναφέρει ο Τάκης Ζήβας.

«Μια μέρα θα γίνω Ντουράντ»
Βλέποντας όλα αυτά που κάνει ο Γιάννης εδικά τον τελευταίο καιρό, αυτό που αναρωτιόμαστε όλοι, είναι το που μπορεί να φτάσει, ποιο είναι το ταβάνι του. Ο ίδιος ο Γιάννης πάντως είχε θέσει έναν στόχο πριν από αρκετά χρόνια: «Είχε έρθει το 2010 ο Κέβιν Ντουράντ στην Αθήνα για μια εκδήλωση αθλητικής εταιρίας και είχαν παει τα παιδιά να τον δουν από κοντά. Με το που γύρισε ο Γιάννης στο γήπεδο μου είπε: “Εγώ κόουτς, μια μέρα θα γίνω Κέβιν Ντουράντ”! Και δεν το έλεγε απλά για να το πει, γυάλιζε το μάτι του. Και όπως φαίνεται δεν είχε άδικο, έχει τις προοπτικές να γίνει ακόμα καλύτερος αν είναι υγιής», θυμάται ο Γρηγόρης Μελάς για να συμπληρώσει: «Ό,τι και να γίνει θα αφήσει το δικό του στίγμα στο ΝΒΑ. Θα συζητάνε για αυτόν για πολλά χρόνια ακόμα. Είναι ένα φαινόμενο. Μου είπε προχθές ένας φίλος του, ότι γυρίζει σπίτι μετά από τριπλ νταμπλ και λέει “δεν είμαι τίποτα”. Είναι αδύνατο να μην φτάσει ψηλά»

Ο Τάκης Ζήβας θυμήθηκε μία άλλη κουβέντα που είχε κάνει λίγες μέρες μετά από την επιλογή του στο ντραφτ: «Είχα βρεθεί σε μία συζήτηση όταν είχε πρωτοπάει ο Γιάννης στο ΝΒΑ, στην οποία προσπαθούσαν να μαντέψουν την εξέλιξη του. Μία από τις συγκρίσεις που έκαναν ήταν με τον Τόνι Κούκοτς και εγώ τους έλεγα ότι αν κάνει όσα έχει κάνει ο Κούκοτς θα έχει αποτύχει! Ο Γιάννης έχει μεγαλύτερο ταβάνι. Αν δεν τον χαλάσουν, αν του δώσουν την μπάλα στα χέρια όπως έγινε το τελευταίο δίμηνο της σεζόν θα κάνει περισσότερα».


«Μια χαρά σουτ έχει και θα το δείτε»
Στην ερώτηση «τι θα πρέπει να βελτιώσει ο Γιάννης, ώστε να ανεβάσει κι άλλο το επίπεδο του, η πιο συνηθισμένη απάντηση που θα παίρναμε είναι «το σουτ του». Οι άνθρωποι όμως, που ξέρουν το παιχνίδι του καλύτερα από όλους, έχουν άλλη άποψη: «Είναι λάθος το να λέμε ότι ο Γιάννης δεν έχει καλό σουτ. Έχει πολύ καλό σουτ μετά από τρίπλα καθώς έπαιζε άσος και μπορεί να υστερεί λίγο στις προσπάθειες μετά από πάσα αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει κακό σουτ. Αυτό που μπορεί να βελτιώσει ακόμα περισσότερο είναι η πάσα του, αλλά και η άμυνα στην περιφέρεια», υποστηρίζει ο Σπύρος Βελλινιάτης, ενώ ο Τάκης Ζήβας έχει μία εξήγηση για τα σχετικά χαμηλά ποσοστά του στο τρίποντο: «Όταν έφυγε από εδώ το παιδί είχε 42-45% στα σουτ μετά από πάσα. Είχα κάνει μια συζήτηση μαζί του πέρυσι το καλοκαίρι όταν όλοι έλεγαν ότι πρέπει να βελτιώσει το σουτ του. Του είπα να μην του δημιουργηθεί κόμπλεξ με αυτά που ακούει και διαβάζει. Είναι αυτονόητο για ένα παιδί που ήταν 80 κιλά και μέσα στα επόμενα χρόνια θα πρέπει να φτάσει στα 120 κάνοντας ένα βαρύ πρόγραμμα όγκου, να μη σουτάρει με τα συνηθισμένα ποσοστά του. Έχω περάσει κι εγώ από αυτό το στάδιο και όταν έκανα βάρη δεν μπορούσα να τεντώσω το χέρι μου, όχι να σουτάρω τρίποντο! Δεν είναι τυχαίο ότι στο περσινό Ευρωμπάσκετ, όταν είχε διακόψει το πρόγραμμα των Μπακς είχε κοντά στο 40% στα τρίποντα. Όταν σταματήσει αυτό το πρόγραμμα τα νούμερα του θα ανέβουν και στο ΝΒΑ».

Ο Γργόρης Μελάς πάντως δεν ανησυχεί, καθώς ξέρει ότι και να έχει κάποια αδυναμία ο Γιάννης θα κάνει τα πάντα για να την εξαλείψει: «Ακόμα και να έχει πρόβλημα στο σουτ, είναι τόσο δουλευταράς που δεν υπάρχει περίπτωση να μην το δουλέψει για να φτάσει στην κορυφή».

«Ο Μάτζικ, ο Τζόρνταν, ο Γκέρβιν και ο Γιούιν»
Εκτός από τον Γιάννη και τον Θανάση που ήδη έχουν μπει στις ζωές μας και για τα άλλα δύο αδέρφια Αντετοκούνμπο ακούγονται τα καλύτερα για τις ικανότητες τους στο μπάσκετ. «Ήδη ο Γιάννης έχει πει ότι ο Αλέξης θα γίνει καλύτερος από αυτόν» τονίζει ο Τάκης Ζήβας που όμως έχει τις αντιρρήσεις του όσον αφορά τον «δρόμο» που διάλεξε: «Εγώ πιστεύω ότι θα ήταν προτιμότερο να ακολουθήσουν το ίδιο μονοπάτι με τα αδέρφια τους. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο, καθώς η οικογένεια έχει μετακομίσει στην Αμερική, αλλά όταν ο Άλεξ ήταν εδω και παρά το γεγονός ότι ήταν γεννημένος το 2001, έκανε προπόνηση με παιδιά του 1994, ενώ εκεί κάνει με την τάξη του. Υπάρχει διαφορετικό σύστημα εκεί και αυτό νομίζω ότι τον περιορίζει».

Ο Σπύρος Βελλινιάτης από την άλλη, θυμάται τι είχε σκεφτεί μία από τις πρώτες φορές που τους είδε:«Όταν τους είδα είπα μέσα μου, ότι ο Γιάννης θα γίνει σαν τον Μάτζικ, ο Θανάσης σαν τον Τζόρνταν, ο Κώστας σαν τον Γκέρβιν και ο Άλεξ κάτι μεταξύ Γιούιν και Ολάζουον. Έχουν χαρισματικά σωματότυπα»


«Να παίξει στην Εθνική μόνο αν…»
Για το τέλος αφήσαμε την ερώτηση που «καίει» τους Έλληνες φιλάθλους τον τελευταίο καιρό. Να παίξει ή όχι ο Γιάννης με την Εθνική Ελλάδος στο προλυμπιακό και στη συνέχεια αν προκριθεί στο Ρίο; «Κατά τη γνώμη μου θα του κάνει καλό η Εθνική, αρκεί να παίξει στην θέση που τον χρησιμοποιούν στο ΝΒΑ», τονίζει ο Τάκης Ζήβας, για να συμπληρώσει: «Αν είναι να έρθει για να παίξει στις θέσεις που τον έχουμε συνηθίσει στην Εθνική, θα είναι καλύτερο για αυτόν να μην έρθει. Ας κάτσει να δουλέψει μόνος του. Το ζητούμενο είναι να βοηθήσει όσο περισσότερο μπορεί την ομάδα και τος συμπαίκτες του, αλλά και να βοηθηθεί. Αν είναι να έρθει και να παίξει τον ρόλο του μικρού της ομάδας λόγω ηλικίας, θα είναι πισωγύρισμα».

Εκτός από το παραπάνω, ο προπονητής του Φιλαθλητικού έθεσε και άλλη μία παράμετρο: «Ετοιμάζεται να κάνει ένα συμβόλαιο που θα λύσει το οικονομικό πρόβλημα μέχρι και των δισέγγονων του, οπότε καλό θα είναι πριν τον κρίνουμε να ζυγίσουμε και αυτό το δεδομένο».